miércoles, 15 de julio de 2015

ROMPIENDO EL SILENCIO

Mi encuentro con las personas, dada mi condición de interlocutor social, suele ser siempre ameno y fructífero. No miento al decir que es mucho lo que aprendo del contacto diario con la gente.

A volver a escribir, después de una obligada temporada sin hacerlo de manera pública, confieso, con añadida madurez, que, a pesar de las grandes decepciones que me he llevado a lo largo del ir y venir de mis días, sigo echando mano del arma de la palabra.

No tengo duda alguna que tan meritoria inclinación ha terminado, finalmente, convirtiéndome, en un apasionado defensor de esa maravillosa herramienta para la paz y la convivencia cuyo nombre correcto es el diálogo. Seguro estoy, de que es éste, y nunca otro, el instrumento validado para el levantamiento de esas sólidas estructuras sobre las que, en definitiva, se podrá construir una sociedad que, a causa del esplendor de su consolidación, llegará a ser distinguida, entre tantas del ayer, por el muy noble ejercicio del derecho de la igualdad y el inexcusable deber de la tolerancia. Nada más cierto.


ISILTASUNA APURTUZ

Solaskide sozialeko nire baldintza emanda, pertsonekiko nire topaketa entretenigarri eta emankorra beti izan ohi da. Jendearekiko eguneko kontaktuko ikasten dudana asko dela esaterakoan ez diot gezurra.

Berriro ere idazterakoan, behartutako sasoiaren ondoren hura era publikoan egin gabe, aitortzen dut, gehitutako joatea eta nire egunetatik etortzean zeharreko eraman ditudan etsipen handiak gorabehera, hitzeko armari heltzen jarraitzen diodan heldutasunarekin.


Ez dut zalantzarik hain mereziduna inklinazioa amaitu da, azkenik, bakerako erreminta zoragarri horren defendatzailea den zale amorratua eta zeinen izen zuzena elkarrizketakoa den bizikidetasuna, bihurtuz. Segurua nago, hau dela, eta inoiz beste bat, zeinen gainean, azken finean, bere sendotzearen distiraren ondorioz, bereiztera helduko den gizartea eraiki ahal izango den egitura sendo horien altxaketarako baliozkotutako tresna, artean hainbeste atzo, berdintasunaren eskubidearen ariketa oso nobleagatik eta aitzakiarik gabekoagatik tolerantzioako zor izatea. Ezer benetakoago.